Η σημασία της στάσης εργασίας στην e-food

 

Η σημασία της στάσης εργασίας στην e-food

¨Υπήρχαν και υπάρχουν συνάδελφοι που το ήθελαν αυτό το καθεστώς [του freelancer]  υπάρχουν κάποια «τυράκια» που τους δίνονται. Για παράδειγμα το proud to be efooder, αυτό βγήκε από κάποια «troll» της εταιρείας. Αυτό το καθεστώς εργασίας κατά κύριο λόγο, έτσι όπως το βλέπω εγώ, το θέλουν άνθρωποι που στην πραγματικότητα τους νοιάζει το άμεσο χρήμα, το ρευστό χρήμα τώρα. Δεν κοστολογούν τόσο τον πιθανό κίνδυνο ενός ατυχήματος, και θέλουν να δουλεύουν πολύ γιατί είναι άνθρωποι που έχουν ανάγκη κάποια χρήματα και έχουν βρει αυτό τον τρόπο για να τα βγάλουν. Σε αυτό το καθεστώς θεωρητικά όσο πιο πολύ δουλεύεις, τόσο πιο πολλά χρήματα θα έχεις. Αυτό για παράδειγμα στη Wolt το επιλέγουν κυρίως άνθρωποι που είναι μετανάστες, οι οποίοι έχουν ανάγκη τα χρήματα άμεσα για να τα στείλουν στις οικογένειές τους πίσω στην πατρίδα τους, δεν τους νοιάζει τόσο η ασφάλιση και η συνταξιοδότηση, αφού μπορεί να μην μείνουν καν εδώ.  . Στην πραγματικότητα ένα τέτοιο μοντέλο, για να λειτουργήσει, προϋποθέτει ότι θα υπάρχει ένας πληθυσμός ο οποίος θα είναι ευέλικτος, επισφαλής, εξαθλιωμένος και συνειδησιακά θα έχει απολέσει εργατικά κεκτημένα. Υπάρχει αυτό το κομμάτι, υπάρχει αυτή η εξαθλίωση, υπάρχει αυτός ο κόσμος.¨ 

Από συνέντευξη με διανομέα της e-food στο aftoleksi.gr (30/9/2021) 

 

Δεν συμβαίνει κάθε μέρα κάποιες κινητοποιήσεις να εμπλέκουν μαζικά τους εργαζόμενους μιας επιχείρησης, να οξύνουν τις αντιπαραθέσεις και να τους κατεβάζουν στον δρόμο· πόσο μάλλον να δημοσιοποιούνται ευρέως από κάθε είδους μηντιακό  μέσο και να διεγείρουν τη λεγόμενη «κοινή γνώμη», φτάνοντας μάλιστα και στα έδρανα του κοινοβουλίου. Χρειάζεται να υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε εξέλιξη, κάτι που να μπορεί να ξεπεράσει την μόνιμη κάθε ζητήματος που αφορά τις συνθήκες ζωής του προλεταριάτου και να διαβεί το κατώφλι του θεάματος. Με άλλα λόγια, δεν γίνονται ούτε όλα τα εργατικά ατυχήματα ούτε όλες οι εργατικές κινητοποιήσεις δημόσιο θέμα συζήτησης, όπως στην περίπτωση των διανομέων είτε αυτοί ανήκουν στον κλάδο του επισιτισμού (delivery) είτε στο εμπόριο (εξωτερικές εργασίες) είτε στον κλάδο της ταχυμεταφοράς-ταχυδρόμησης (courier). Πριν, λοιπόν, κάποιος επιχειρήσει να τοποθετηθεί για τα γεγονότα των περασμένων εβδομάδων, χρειάζεται να λάβει υπόψη του αυτή την κοινωνική ιδιαιτερότητα του κλάδου της «ταχυδιανομής»: σε αντίθεση με τη μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών που δουλεύουν μέσα σε κρυμμένα κάτεργα μακριά από τα βλέμματα, οι εργαζόμενοι στις μεταφορές, και ειδικά στις ταχυμεταφορές, καταλαμβάνουν τον δημόσιο χώρο ως αυτό που είναι, ως χύμα εργάτες. Γι’ αυτό και, άθελα τους, τα σώματά τους αποκτούν έντονο συμβολισμό ως κατεξοχήν έκφραση της εργατικής τάξης, ως το δημόσιο πρόσωπο των «κατατρεγμένων». Προσφέρονται για ασκήσεις κοινωνικής ευαισθησίας, με ή χωρίς εισαγωγικά, ακριβώς επειδή φαίνονται.

 Τα φώτα της δημοσιότητας, όμως, διαρκούν λίγο και αν έχουν με κάτι να παλέψουν οι εργαζόμενοι στην «ταχυδιανομή», ξανά και ξανά, είναι το μόνιμο σκοτάδι του κεφαλαίου και της μόνιμης υπογειοποίησης της ζωής τους. Η μετατροπή τους σε μόνιμο αντικείμενο οίκτου αποτελεί απλά την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Αν με κάτι επιχείρησε, καταρχάς, να αναμετρηθεί η μαζική κάθοδος στον δρόμο είναι αυτό το μητροπολιτικό καλούπι, μέσα στο οποίο μπαίνει αναγκαστικά κάθε «ταχυδιανομέας» και το οποίο αναπαράγεται καθημερινά με το που χτυπάει το κουδούνι ενός σπιτιού: χαμογελαστός αποδέκτης του αισθήματος ενοχής του καταναλωτή, μετρημένου σε λεπτά του ευρώ και εξαργυρωμένου ως πουρμπουάρ. Οι εργαζόμενοι υπέδειξαν τα αφεντικά της Delivery Hero ως υπεύθυνα για τα προβλήματά τους και έχουν δίκιο σε αυτό, τι θα συνέβαινε όμως αν η ένταση και το βάθος των κινητοποιήσεων έφτανε μέχρι την πόρτα των πελατών; Αυτών, για τους οποίους γίνονται όλοι οι σχεδιασμοί και οι οποίοι στέκονται δίπλα στα αφεντικά με τα χρήματα στο χέρι;

Μέχρι ποιου βαθμού, όμως, ο κλάδος είναι πελατοκεντρικά οργανωμένος; Από ό,τι φαίνεται, εργαζόμενοι, συνδικάτα, αλλά και η ίδια η εταιρία, ξαφνιάστηκαν από την τροπή που πήραν τα γεγονότα (το ίδιο και εμείς που γράφουμε αυτό το κείμενο) και κινήθηκαν πάνω σε ένα έδαφος που είχε ήδη διαμορφωθεί από τις ταχύτατα εξελισσόμενες καμπάνιες #cancel_efood, #cancelefood, #boycottefoodκαι #boycott_efood[1]. Πρόκειται για ένα κοινωνικό και πολιτικό έδαφος άνευ ιστορικού προηγούμενου για τα δεδομένα του κλάδου και, κατά τα φαινόμενα, για οποιαδήποτε άλλη εργατική κινητοποίηση του παρελθόντος. Με αυτό δεν εννοούμε μόνο τις μαζικές απεγκαταστάσεις του app της εταιρίας από τα κινητά και τις αρνητικές αξιολογήσεις των χρηστών –οι οποίες προωθήθηκαν εύκολα ως μαζικές μορφές ηλεκτρονικής διαμαρτυρίας απ’ όσους είχαν συνείδηση του εαυτού τους ως «ισχύς των social media»– αλλά και τους διαλόγους, τα νοήματα, τα διλήμματα και τις αντιπαραθέσεις που γέμιζαν τον ιδιαίτερο δημόσιο χώρο κατά βάση του Twitter.

 Όλα αυτά, δηλαδή, με τα οποία ερχόντουσαν σε επαφή όλοι οι εργαζόμενοι της εταιρίας τις πρώτες μέρες και αισθάνονταν ότι τους αφορούν άμεσα. Πολλοί πήραν αυτή την κοινωνική πίεση, που ξεκίνησε πέρα και έξω από τα συνδικάτα, τη φίλτραραν ατομικά ή παρεΐστικα και τη μετέφεραν στους προϊσταμένους τους και σε όποιους αναγνωρισμένους συνδικαλιστές βρήκαν μπροστά τους. Στων οποίων τα κλαδικά και ομοιοεπαγγελματικά συνδικάτα δεν συμμετείχαν μέχρι εκείνη την στιγμή, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι στην εταιρία δεν υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο. Κάτι τέτοιο δεν είχε αποτελέσει προτεραιότητα για κανέναν, καθώς, από ό,τι φαίνεται, δεν υπήρχε η εκτίμηση ότι μπορούσαν να λάβουν χώρα (ακόμα;) κινητοποιήσεις σε επίπεδο επιχείρησης. Δεν έχει αποτελέσει, όμως, ο επιχειρησιακός συνδικαλισμός του παρελθόντος τη βάση για τις σχετικά καλύτερες συμβάσεις εργασίας στον κλάδο (π.χ. όπως στις επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας στην ταχυμεταφορά-ταχυδρόμηση);Προς τη διερεύνηση των δυνατοτήτων σύμπραξης και κοινού αγώνα δείχνει και η μοτοπορεία που διοργανώθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου, η οποία δεν ήταν «η πιο μαζική στην ιστορία του κλάδου», γιατί πρόκειται, προφανώς, για άλλου τύπου μοτοπορεία σε σχέση με το παρελθόν: είναι η πρώτη φορά που συμμετέχουν τόσοι πολλοί εργαζόμενοι από μια και μόνο επιχείρηση. Δεν πρέπει να μας ξεγελάει η ομοιότητα με τη μορφή της κινητοποίησης· μιας μορφής που έτσι κι αλλιώς είναι ανοιχτή στον καθένα να συμμετάσχει. Ως πότε όμως; Υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν τα παραδοσιακά ήθη και έθιμα τώρα που τα επίσημα «σταλινικά» συνδικάτα εμφανίζονται να συνεργάζονται με σωματεία βάσης;

-------------------------------

[1].Στις 17 Σεπτεμβρίου, η εταιρία, διαισθανόμενη τον διαδικτυακό σάλο που δημιουργείται και τα απειλούμενα κέρδη της, θα εκδώσει ανακοίνωση όπου θα μιλάει για «λάθος επικοινωνία» προς τους 115 εργαζομένους χαμηλής παραγωγικότητας, των οποίων τη σύμβαση εργασίας είχε πρόθεση να αλλάξει από τρίμηνης διάρκειας σε freelancing, ενώ θα κάνει την «παραχώρηση» να ανανεωθεί η σύμβαση τους ως έχει[2].Την ίδια μέρα, μια τόσο ανεπίσημη όσο και ευέλικτη συνέλευση εργαζομένων, η Επιτροπή Αγώνα Διανομέων Θεσσαλονίκης, θα τοποθετηθεί με μια ανακοίνωση ενάντια στις επικείμενες απολύσεις θέτοντας στο επίκεντρο τη μορφή της σύμβασης εργασίας· προεικονίζοντας, χωρίς να το γνωρίζει, το κέντρο βάρους του διεκδικητικού πλαισίου των κινητοποιήσεων που θα ακολουθούσαν[3].Αξίζει να την παραθέσουμε εδώ ολόκληρη:

 

                                              ¨ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΚΟΥΦΙΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ EFOOD!

 -Η εταιρεία της efood έδειξε το πραγματικό αδίστακτο πρόσωπό της ανακοινώνοντας με μήνυμα(!) σε 115 συναδέλφους ότι δεν θα ανανεώσει τη σύμβασης τους με πρόσχημα το απαράδεκτο σύστημα αξιολόγησης που χρησιμοποιεί!

Για να σταματήσει το σάλο που δημιουργήθηκε και κυρίως τις μαζικές κινητοποιήσεις που προετοιμάζουμε, η εταιρεία της efood προσπαθεί να θολώσει τα νερά, χωρίς να απαντάει επί της ουσίας αν θα ανανεώσει τις συμβάσεις των συναδέλφων μας. Προσπαθεί –μάταια πλέον– να ρίξει στάχτη στα μάτια μας!

Συνάδελφοι ήρθε η ώρα να δείξουμε την πραγματική μας δύναμη! Να δώσουμε μαζική, δυναμική απάντηση σε όσους παίζουν με τη δουλειά μας, τα δικαιώματα μας, την ίδια μας τη ζωή!

Συμμετέχουμε μαζικά στη συνέλευση διανομέων της efoodτη Δευτέρα 10:30 το πρωί στο Εργατικό Κέντρο (Αριστοτέλους με Ολύμπου  γωνία)για να αποφασίσουμε τις δράσεις που θα ακυρώσουν τα σχέδια της εταιρείας!

Καλούμε τους συναδέλφους σε όλες τις  πόλεις σε ανάλογες δράσεις!

Απαιτούμε:

Να παρθούν πίσω οι απολύσεις των 115 συναδέλφων μας.

Όχι στην ομηρία των τρίμηνων  συμβάσεων! Μετατροπή ΤΩΡΑ σε συμβάσεις αορίστου χρόνου στην εταιρεία της efood.

Κατάργηση της αξιολόγησης της εταιρείας που εντατικοποιεί την εργασία και προκαλεί καθημερινά εργατικά ατυχήματα.

Παροχή όλων των ΜΑΠ που προβλέπει ο νόμος.

Μέτρα προστασίας σε ακραίες καιρικές συνθήκες.

Δεν θα ζήσουμε σαν δούλοι! οαγώνας συνεχίζεται…¨

 

 

Το αίτημα της μετατροπής των συμβάσεων εργασίας σε αορίστου χρόνου –το οποίο αποτέλεσε και την κεντρική διεκδίκηση της στάσης εργασίας και μοτοπορείας περίπου 800 εργαζομένων στην Αθήνα, αλλά και άλλων εκατοντάδων στις μεγαλύτερες πόλεις χώρας, μια βδομάδα αργότερα– φαίνεται σήμερα να έχει ικανοποιηθείκαι να επεκτείνεται πλέονστο σύνολο των εργαζομένων της e-food, οι οποίοι έχουν σύμβαση εργασίας μερικής απασχόλησης και οι οποίοι αναμένεται να μετατραπούν σταδιακά σε υπαλλήλους αορίστου χρόνου.Νίκη του αγώνα; Αναμφισβήτητα, ναι. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πτυχή της ιστορίας που, ενδεχομένως, αξίζει να τονιστεί λίγο παραπάνω.

 Αποτελεί μονόδρομο η εκδήλωση αλληλεγγύης προς 115 εργαζόμενους, οι οποίοι μάλιστα είναι από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, μιλώντας σχεδόν αποκλειστικά για τη μορφή της σύμβασης τους; Πώς μπορούμε να αποφύγουμε τον αποπροσανατολιστικό συλλογισμό ότι «πριν» οι εργάτες ήταν κάτι άλλο, κάτι μεταξύ μη εργαζόμενου και εξωγήινου, ενώ «μετά», με τη σύμβαση αορίστου χρόνου, έγιναν αναγνωρίσιμοι, πολιτικά και νομικά, εργαζόμενοι;

Αν επιδιώκαμε, έστω και λίγο, να βαθύνουμε την κουβέντα, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε τι θα σήμαινε να θεμελιωνόταν η καμπάνια αλληλεγγύης, και ίσως ο ίδιος ο διεκδικητικός αγώνας, και πάνω στον τρόπο υπολογισμού της παραγωγικότητας ενός οδηγού ως το πραγματικό περιεχόμενο της σύμβασης εργασίας του. Εδώ είναι που φαίνεται, μεταξύ άλλων, το μεγάλο βάρος της ιντερνετικής καμπάνιας αυτο-(και αλληλο-)ευαισθητοποίησης πελατών, η οποία έμμεσα αλλά ουσιαστικά δεν επέτρεψε να πάει η κουβέντα σε πιο καίρια ζητήματα. Καθετί καινούργιο, δεν είναι απαραίτητα χρήσιμο για έναν διεκδικητικό αγώνα εργαζομένων, παλιού όσο και ο καπιταλισμός. Ούτε, φυσικά, είναι αυτονόητο ότι ο δεύτερος (ο αγώνας) πρέπει να υποταχθεί στην πρώτη (την καμπάνια) και οπορτουνιστικά να την εκλάβει ως το αυτονόητο περιβάλλον για τη διεξαγωγή του. Εκεί που νομίζεις ότι μπορείς να εργαλειοποιήσεις μια συνθήκη, ίσως βρεθείς να ετεροκαθορίζεσαι και να αναλώνεσαι από αυτήν.

Σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση επικέντρωσης στην παραγωγικότητα της εργασίας, ωστόσο, θα διακρίναμε όχι μόνο ότι γενικά ο πελάτης σου κάνει τη ζωή δύσκολη δίπλα στο αφεντικό, αλλά και ότι συγκεκριμένα οι πελάτες της e-food έχουν κυριολεκτικά μετασχηματίσει προς το χειρότερο το επάγγελμα του ντελιβερά μέσω του εντελώς σύγχρονου συστήματος αξιολόγησης που έχει εισάγει η εταιρία από την ημέρα που εμφανίστηκε ως πλατφόρμα λήψης παραγγελιών, πριν από περίπου δέκα χρόνια[4]. Επιπλέον, θα αναρωτιόμασταν ποιοι και με ποιον τρόπο δημιούργησαν την επικρατούσα νόρμα παραγωγικότητας τα τελευταία δύο χρόνια μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες (lockdown, διαχείριση της covid-19 κ.α.) αποδεχόμενοι ένα νέο μοντέλο πρωτοφανούς σκληρότητας για τα δεδομένα του ευρύτερου κλάδου της «ταχυδιανομής» ((διαρκής επιτήρηση μέσω GPS συνδυασμένης με μπόνους παραγωγικότητας ανά παραγγελία) και, κυριολεκτικά, έστησαν το μαγαζί της e-food στον δρόμο. Μήπως αυτός ο  πλήρως εντατικοποιημένος τρόπος δουλειάς είναι προορισμένος να δημιουργεί συνεχώς ένα στρώμα εργαζόμενων που δεν θα μπορούν να τον αντέξουν; Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα, όπως και στο παρελθόν, η πρόσβαση στον κλάδο έχει έναν χαρακτήρα εύρεσης εύκολου μεροκάματου για ένα μεγάλο κομμάτι του προλεταριάτου, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εθνικότητας. Μας αντιστοιχεί να περιορίζουμε αυτή την πρόσβαση συμπεριφερόμενοι ως πορτιέρηδες-εγγυητές της νόρμας παραγωγικότητας;

Το νέο μοντέλο εργασίας με τη στενότατη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας είναι ήδη εδώ κι αν κάτι μας αντιστοιχεί είναι να αναλύσουμε τη σύνδεση ανάμεσα στην τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου (νέες τεχνολογίες πλατφόρμας κ.α.) και τη νέα εργατική υποκειμενικότητα που απασχολείται σε αυτή. Εδώ εντοπίζεται και η μεγάλη διαφορά με τον τρόπο που στήθηκε και σταθεροποιήθηκε ο, πρωτοεμφανιζόμενος τότε, κλάδος της ταχυμεταφοράς πριν από 20-25 χρόνια: εκείνη την περίοδο, για να παραμείνει ένας οδηγός στη δουλειά ως κύριό επάγγελμά του και να εξαλειφθεί το turnover, δόθηκαν πριμ παρουσίας και σχετικά υψηλοί μισθοί, ενώ υπήρξαν από κοινού συνεννοήσεις για τη δημιουργία σωματείων σε επίπεδο επιχείρησης. Σήμερα, βάση της συναίνεσης είναι η νέα νοοτροπία ελεύθερου επαγγελματία που κάνει έναν οδηγό να τρέχει με ένα κινητό τηλέφωνο στο χέρι και τσεκάρει σε πραγματικό χρόνο πόσα χρήματα βγάζει. Δεν χρειάστηκεη ύπαρξη κάποιας διαμεσολάβησης (π.χ. επιχειρησιακό σωματείο ή σκληρή εργοδοτική επιστασία) που θα πλαισίωνε την εργασιακή δύναμη. Πλέον ο οδηγός γίνεται συνεργάσιμος από μόνος του. Μένει να φανεί, μετά τη μαζική στάση εργασίας, αν θα αλλάξει κάτι στον τρόπο δουλειάς, καθώς ο αλγόριθμος που τρέχει στα κινητά δεν μπόρεσε από μόνος του να επιτελέσει μέχρι τέλους αυτό το καθήκον πειθάρχησης.

Κάθε οδηγός σε μια πλατφόρμα όπως η e-food αναγνωρίζει ότι τα χρήματα που παίρνει είναι όχι μόνο πιο κοντά στις προσδοκίες του, αλλά και τα νόμιμα, αυτά που παράνομα στερήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια που δούλευε σε μαγαζιά της γειτονιάς. Γνωρίζει, επίσης, καλά τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην επίσημη σύμβαση εργασίας που υπέγραφε και το πόσο μακριά ήταν αυτή από την ικανοποίηση των αναγκών του· όπως γνωρίζει, εξίσου καλά, τη μικρή διαφορά σε επίπεδο σύμβασης εργασίας ανάμεσα στο να δουλεύεις «μαύρα» σε ελληνικά αφεντικά και να δουλεύεις freelancer σε ξένα αφεντικά. Η βασική διαφορά εντοπίζεται στο πού υπάρχει προοπτική να βγάλεις περισσότερα χρήματα με λιγότερο κόπο και περισσότερη ελευθερία κινήσεων. Μίλια μακριά από την υποτιθέμενη μαζική εναντίωση στον νομό Χατζηδάκη –ύψιστο μηντιακό κατασκεύασμα των κομμάτων της αριστεράς– αυτό που διεκδίκησαν οι εργαζόμενοι της e-foodείναι καλύτερες συνθήκες εργασίας και, πάνω από όλα, τη μη επιστροφή τους στο προηγούμενο καθεστώς εργασίας σε άλλους εργοδότες μικρότερης παραγωγικότητας. Διεκδίκηση πραγματική όσο και η ζωή τους.

                                                                                                   

Υ.Γ.: Δεδομένης της βαθιάς αναδιάρθρωσης που λαμβάνει χώρα στον κλάδο των ταχυμεταφορών και ευρύτερα των logistics, εν μέσω της ευρύτερης συγκυρίας διαχείρισης της covid-19, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι όλα τα συνδικάτα ξεσκίστηκαν να βγάζουν ανακοινώσεις για τις κινητοποιήσεις στην e-food έχοντας επί μακρόν σιωπήσει για πολλά άλλα ζητήματα που αφορούν τον κλάδο, και όχι μόνο. Φαίνεται ότι όλους τους ενδιαφέρει το ζήτημα του ποιος θα φανεί προς τα έξω και, γιατί όχι, να γίνει επίσημος συνομιλητής του υπουργού στο νέο τοπίο που θα διαμορφωθεί μετά το στενό μαρκάρισμα που, μεταξύ άλλων, επιφέρει ο νόμος Χατζηδάκη στον τρόπο λειτουργίας των συνδικάτων· ελλείψει μάλιστα κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Ήδη σχηματοποιούνται κάποια μπλοκ στον κλάδο της ταχυδιανομής τροφίμων-προϊόντων(delivery) και στον κλάδο της ταχυμεταφοράς-ταχυδρόμησης (courier) με άγνωστη κατάληξη, δεδομένου ότι το νέο μοντέλο παραγωγικότητας που εκπροσωπούν οι πλατφόρμες επεκτείνεται γρήγορα και αναμένεται να αναταράξει πολλές ισορροπίες. Και το πιο βασικό: ποιο θα είναι το μέλλον του συνδικαλισμού βάσης από εδώ και πέρα, δεδομένου ότι οι «εκατοντάδες νίκες» που επικαλείται η ΣΒΕΟΔ δεν έγιναν με τις πλάτες του ΠΑΜΕ (και γενικότερα, με τις «συνεννοήσεις κορυφής»), αλλά κατά βάση συμπράττοντας με τον κόσμο των συνελεύσεων γειτονιάς και ευρύτερα του αντιεξουσιαστικού χώρου; Μήπως κάποιοι επιδιώκουν να συνεχίσουν το μοντέλο συνεργασίας με τους «σταλινικούς» που εγκαινιάστηκε στις από κοινού παρεμβάσεις – σπάσιμο των συνεδρίων της ΓΣΕΕ σε Ρόδο και Καλαμάτα;

 * το κείμενο αυτό δεν θα μπορούσε να γραφτεί χωρίς την διεξοδική ανταλλαγή απόψεων με άλλους συναδέλφους του κλάδου

                                                                                                 Αθήνα, 22 Οκτώβριου 2021

                                                                                                 ΑΠΕΤΤ και συνάδελφοι^*